23 juni 2014
Eigenlijk ligt het er zo dik bovenop..
..of dun; het is maar net hoe je het wilt verwoorden. Wat ik hiermee cryptisch probeer te omschrijven, is dat mijn hart stiekem echt wel hints geeft over wie ik ben & wat ik écht wil. Toen stiekem niet (meer) voldoende was, werd het helaas minder stiekem..
.. en dat werd een eetstoornis genoemd. Niet dat ik het daarmee niet eens ben: mijn relatie met eten is gestoord, dus heb ik een eetstoornis: feit. Echter, je kunt het ook zien als een “hart”stoornis: de relatie met mijn hart is gestoord. Figuurlijk gezien dan, letterlijk gezien is het wellicht meer je ziel of wat datgene ook mag wezen waarvan de wetenschap nog altijd geen empirisch bewijs heeft gevonden.
Weer lekker cryptisch bezig, joh. Even in normaal Nederlands dus: de relatie met de kern van mezelf is gestoord – ik weet niet wie ik ben & wat ik wil, of ik lúister niet naar wie ik ben & wat ik wil. Want weten, doe ik het misschien wel..
Dat is namelijk wat ik bedoel met die stiekeme hints. De laatste tijd besef ik het steeds meer: wanneer ik bezig ben met dingen die ik écht leuk vind, zet de eetstoornis vanzelf een stapje achteruit, of meerdere stapjes, of gaat zelfs de hoek om..
Dit bewijst des te meer dat de eetstoornis een vervanging is, een opvulling. Het is de eetstoornis die verdoezelt dat ik niet bezig ben met wat mij écht gelukkig maakt. Niet dat je altijd daarmee bezig kan zijn, dat is onmogelijk, maar blijkbaar is te weinig ermee bezig zijn een reden voor mij om me in eten (of vooral niet & niet volwaardig) te verliezen. Om maar niet te hoeven beseffen dat ik niet doe wat ik hoor te doen: namelijk doen wat bij mij past.
Wat is dat dan, wat bij mij past? Als ik die vraag eenvoudig kon beantwoorden & hierover 100% zeker was omdat ik dat dagelijks ervaar, had ik natuurlijk geen eetstoornis. Toch ontdek ik steeds meer!
Tijdens hardlopen, tijdens zingen, op de dansschool, tijdens het bestuderen van moeilijke literatuur, tijdens het schrijven van deze blog..
Het zijn allemaal momenten waarin ik mezelf kan verliezen in iets totaal anders en waarin de eetstoornis me niet de hele tijd aan het treiteren is. Sterker nog: vaak besef ik dus juist als ik stóp met deze activiteiten, dat de eetstoornis er niet was. Verdrietig maakt het me dan ook meteen, dat ik op dat moment dus wél weer die gestoorde gedachten ervaar.
Maar goed, ik denk dat het voor nu al een enorme stap is dat ik besef dat de eetstoornis voor mij dit doel heeft. In de stappen van gedragsverandering, staat ‘besef’ immers met stip op één. Als je zelf niet erkent wat het probleem is, hoe kun je er dan aan werken? Juist. Ik erken het probleem en ik ga eraan werken. Want die eetstoornis, dat is beslist géén passie die mij gelukkig maakt!
