Reisverslag: Het verhaal achter onze huwelijksreis

In de nacht van 22 op 23 november was het dan eindelijk zover: wij vertrokken op huwelijksreis! Voor wie nu denkt in de afgelopen maanden een bruiloft gemist te hebben: wij zijn al op 18 augustus 2016 getrouwd, maar onze huwelijksreis had nogal wat voeten in de aarde..

Lang verwacht

In plaats van vlak na de bruiloft op huwelijksreis te gaan, besloten wij om twee dagen na de bruiloft onze huwelijksreis te boeken. Op 20 augustus 2016 boekten we een cruise naar Cuba, Jamaica, de Kaaimaneilanden en Mexico. De afgelopen zomer zagen we al onze collega’s, vrienden en familie één voor één op vakantie gaan en weer terugkomen, terwijl wij tot 14 september moesten wachten. Zodra augustus was afgelopen begonnen we stiekem al met inpakken: nu waren wij eindelijk aan de beurt!

Plotseling verschenen in de media verontrustende berichten over een orkaan die Sint Maarten verwoestte. Heel Nederland was in rep en roer om de Bovenwindse eilanden, terwijl wij de orkaan volgden op weg naar Cuba..

Een geval apart

Helaas is Cuba natuurlijk een geval apart, waar iedereen buiten Cuba maar moeilijk hoogte van krijgt. Op de zaterdag voor ons vertrek vierden wij nog een feestje voor vrienden en familie, waar al ter sprake kwam dat we zo’n vermoeden hadden dat onze vakantie niet door zou gaan. Dagenlang zaten we in onzekerheid en onze koffers stonden half ingepakt in de slaapkamer. De eerste berichten over Cuba kwamen binnen op zondag en maandag, vooral vanuit een compleet overstroomd Havana. Op Instagram zocht ik me wezenloos naar de status van ons hotel in Varadero, een plaats die volgens de orkaanberekeningen zwaar getroffen zou zijn. De enkele foto’s die ons vanuit het getroffen gebied bereikten, zagen er niet bepaald veelbelovend uit.

Maandagavond om 20.00 ontvingen we het verlossende bericht van KRAS dat we onze reis mochten omboeken en op dinsdag om 13.00 hadden we na héél veel moeite onze vakantie omgezet naar een andere route op 16 november. Spijtig, want precies mijn favoriete bestemming, Jamaica, zat niet meer in deze route. Op woensdag ontdekten we echter dat er op de website van de reisorganisatie plotseling weer één hut beschikbaar was gekomen voor onze oorspronkelijke route, met vertrek op 23 november. We kwamen direct in actie en schakelden alle hulplijnen in om ons op deze cruise te laten plaatsen. Helaas werkte de reisorganisatie niet bepaald mee en heeft het een week geduurd voordat ze ons eindelijk konden vertellen dat er inderdaad één hut beschikbaar was op die route en dat ze die ons tegen bijbetaling konden toezeggen. Heel veel frustratie, energie, een vliegklasse lager en een paar honderd euro armer konden we ons nu eindelijk gaan verheugen op onze ‘nieuwe’ huwelijksreis: exact dezelfde reis, maar dan ruim twee maanden later én in een luxere hut. Die ene beschikbare hut was namelijk een balkonhut, dat was dan wel weer een mooie upgrade!

Poging twee

De rust keerde terug en we pakten ons ritme weer op. Tijdens de oorspronkelijke vakantie zelf was dit natuurlijk wel even anders, aangezien we opeens twee volledig vrije weken in te vullen hadden. Gelukkig konden we beiden op ons werk weer terecht en spendeerden we de overige tijd aan wat gezellige uitjes samen om weer even te ontspannen.

Dertig dagen voor ons nieuwe vertrek werden we netjes door het reisbureau gebeld over onze papieren en het invullen van de laatste online formulieren. Of we daar hulp bij nodig hadden? ‘Bedankt, maar we doen dit nu voor de derde keer, dus we komen er zelf wel uit.’ Het was net een dagje te vroeg om onze vliegtuigstoelen te reserveren, dus zou ze ons de dag erna terugbellen.

Aangename verrassing

Dat werd een zeer aangename verrassing! Ons verhaal was de manager ter ore gekomen en zij besloot dat ze ons wél tegemoet wilde komen. We kregen meer dan de helft van het bedrag dat we hadden moeten bijbetalen voor deze omboeking weer terug én werden toch weer naar de comfortklasse in het vliegtuig gezet! Waar deze nieuwe reis tot nu toe een vervelende bijsmaak had gehad, werd dat dankzij deze blijk van erkenning een heel stuk minder.

Het is zover

De dagen verstreken en het idee dat we nu écht op huwelijksreis zouden gaan leek steeds onwerkelijker. Telkens als collega’s, vrienden of familie lief met ons meeleefden door te zeggen dat we nog maar een weekje hoefden te wachten, reageerden wij met: ‘dat klopt, maar zover waren we de vorige keer ook al..’ Pas als het dinsdagavond was zouden we het geloven, want zo ver waren we nog niet eerder gekomen.

Het werd dinsdagavond, onze koffers waren al grotendeels ingepakt. Het werd zelfs woensdag, onze eerste vrije dag. Overdag pakten we samen de laatste spulletjes in en ’s avonds vertrokken we allebei nog even naar onze vaste locaties voor de woensdagavond: de sportschool en de brandweerkazerne. Vlak voor 22:00 werd ik gebeld. Wie belt nu nog op dit tijdstip? Het was de reisorganisatie. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. ‘Jullie vertrekken morgen naar Cuba, toch?’ ‘Dat is wel de bedoeling inderdaad …’ ‘Dan heb ik een kleine wijziging voor jullie.’ Pfieuw, een “kleine” wijziging maar!

Te overdonderd om er verder op door te vragen nam ik de boodschap in ontvangst dat het contract met ons hotel was verbroken en we daarom naar een ander hotel zouden worden gebracht. Of ik de naam wilde van het nieuwe hotel? Ja, natuurlijk! We hebben bijna anderhalf jaar alle informatie over ons hotel uitgeplozen en kregen nu 5½ uur voor vertrek te horen dat we naar een ander hotel zouden gaan: natuurlijk wilden we ook daar even het fijne van weten.

Het hotel zag er prachtig uit op hun eigen Facebook-pagina en website, maar wat ik verdacht vond is dat er van de laatste tijd totaal geen foto’s op Instagram en reviews op reispagina’s te vinden zijn. Waar internet vol stond met recensies over ons oorspronkelijke hotel, vond ik van dit hotel circa 1 recensie per maand en op Instagram alleen foto’s van een paar maanden geleden of eerder. Het gaf geen fijn gevoel, maar mijn man was nuchter en zei dat daar vast een logische verklaring voor zou zijn.

Deprimerende start

Nou, die was er. Na een prima vlucht en een warm welkom in Cuba arriveerden we bij ons hotel. ‘Wat is het hier rustig!’, was mijn eerste opmerking. Terwijl we ons incheckten bij de receptie genoten we er wel even van niet in een bomvol toeristisch hotel terecht te zijn gekomen. Op weg naar onze kamer bekroop ons echter een naar gevoel: het was hier wel héél stil.. Niemand bij het zwembad, overal leegstaande huisjes en heel veel stilte. We werden netjes afgezet bij ons huisje en onze kamer zag er uitstekend uit. We besloten na een korte opfrisbeurt maar direct op onderzoek uit te gaan: er zou toch vast aan de andere kant van het resort meer leven in de brouwerij zijn!

Op weg naar het zwembad werden we stap voor stap meer gedeprimeerd. We kwamen geen enkele gast tegen, maar wel heel veel bouwvakkers, elektriciens en schilders. Er stonden hele complexen in de steigers, bouwmateriaal lag over verspreid en talloze huisjes misten hun ramen en deuren. Hier had een orkaan huisgehouden en daar hebben ze nog niet mee afgerekend..

Wél was het voltallige personeel aanwezig, wat beter klinkt dan het in werkelijkheid was. We hadden nog niets gegeten dus besloten even te lunchen bij de enige plek waar dat in het resort mogelijk was: aan het zwembad. Letterlijk 10 man personeel stond klaar om ons te bedienen! Ze keken werkelijk het drinken uit je glas zodat ze tenminste weer een minuut werk hadden met het vullen van je glas. We aten een karige hap en zaten de enorme tropische stortbui uit die de emotionele emmer toch wel even letterlijk deed overlopen. Daar zaten we dan op onze droomreis, in een enorm groot compleet verlaten en zeer deprimerend resort. Hadden we hier nu anderhalf jaar naar uitgekeken?

Potentieel prachtig

Het resort was potentieel prachtig, dat zagen we zeker. Het zwembad zag er idyllisch uit, evenals het restaurant waarin je direct naast het water zou kunnen dineren. De realiteit op dat moment was helaas anders. Van de 7 restaurants die het resort telde, was er slechts één open. Hier konden we zogenaamd à la carte dineren. Normaal gesproken krijg je dan dus, de naam zegt het al, een kaart. Nee, hier niet. Er was slechts één menu en daar konden we dus in feite alleen maar ‘ja’ of ‘nee’ op zeggen. Vegetarisch? Dat kenden ze niet. Wil je dan ook geen kip of vis? Nee, geen enkel dier! Met heel veel moeite kreeg mijn man het voor elkaar dat ik rijst, broccoli, paprika en aardappelen kreeg. Prima. We waren moe, gefrustreerd en verdrietig. We wilden alleen maar iets kleins eten en dan direct naar bed, in de hoop dat morgen alles beter zou worden.

In de tussentijd hadden we namelijk al contact op genomen met de reisorganisatie en na veel proberen kregen we de reisleiding te pakken. Terwijl we van de reisorganisatie zelf moedeloos werden omdat zij ons niet begrepen en zeiden niets te kunnen betekenen, sprak de reactie van de lokale reisleidster boekdelen: “Jullie zitten NU in dat resort? HOE kan dat?!’ Meer zei ze niet, maar die reactie was voor ons voldoende om ons te realiseren dat wij niet gek waren. In een volgend telefoontje vertelde ze ons dat het hotel waar we aanvankelijk heen zouden gaan niet in orde was en dat we daarom zijn verplaatst, waarop mijn man uiteraard reageerde dat we ons afvroegen hoe slecht het er daar dan wel niet aan toe moet zijn als dit een ‘verbetering’ genoemd werd.

Poging drie

Na een goede nachtrust stonden we de volgende ochtend hoopvol weer op en werden verrast met wel een lekker en uitgebreid ontbijt. We besloten even naar het strand te lopen en er het beste van te maken totdat we uiterlijk om 10:30 gebeld zouden worden door de reisleidster. Ze hield zich aan haar woord: om 10:29 belde ze op dat we terecht konden in een hotel vlakbij. Wat waren we blij!

We betaalden zelf de taxi naar het andere hotel en keken elkaar dolenthousiast aan toen we binnen kwamen: ‘hier zijn mensen!’ Alles was hier fantastisch. Het hotel was gezellig druk, maar niet te druk. We werden omringd door een echte vakantiesfeer, het personeel had daadwerkelijk iets te doen en alle faciliteiten waren beschikbaar. Er werden nog enkele daken dichtgetimmerd en glazen deuren ingezet waar sinds de orkaan houten platen hadden gezeten, maar niets waar je als gast last van had. Het ontbreken van de letters ‘d’, ‘e’, ‘r’ en ‘o’ op het dak was het tekenende bewijs dat geen enkel hotel bestand is tegen zulke natuurkrachten, maar hier hadden ze er in ieder geval werk van gemaakt voor zoveel mogelijk gasten weer zo snel mogelijk volledig operationeel te zijn. Zo kan het dus ook!

Dit was de vakantie zoals we die hadden voorgesteld, helaas 24 uur later dan die had moeten beginnen. We informeerden even het thuisfront dat we alwéér van hotel verplaatst waren en probeerden toen zo goed als het kon de misère van de afgelopen 24 uur te vergeten en alleen maar te GENIETEN!

Hoe ons dat genieten is afgegaan, vertel ik je in de komende reisverslagen! Wees voorbereid op véél foto’s van helderblauwe zee, kleurrijke landschappen en een dolgelukkig niet-meer-zo-pas getrouwd stel ♥

P.S. Na thuiskomst nam de manager van het reisbureau contact met ons op om te informeren hoe onze reis is geweest. Zij had slechts vernomen dat we voor de laatste nacht van onze reis van hotel waren veranderd en schrok toen ze me vroeg het hele verhaal tot in detail te vertellen. Wederom heeft ze ons blijk van erkenning gegeven, dit keer door middel van een tegemoetkoming in de vorm van een reischeque. Voor ons was dat niet het belangrijkste, al is een kleine bijdrage natuurlijk altijd welkom. Het is echter vooral fijn te merken dat erkend wordt dat er fouten zijn gemaakt waarvan wij de dupe zijn geworden. Nu zelfs de reisorganisatie aangeeft dat onze reis wel vervloekt leek, weten we zeker dat het niet aan ons lag 😉 Gelukkig hield die vloek na 24 uur op en kijken we nu met heel veel liefde terug op de overige 10 fantastische dagen!

Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met Vroegboekkortingtips.nl. Voor meer informatie over gesponsorde artikelen en samenwerkingen, lees je hier mijn disclaimer.