Waarom ik veel gelukkiger ben sinds ik niet meer dagelijks blog

Een artikel recht uit mijn hart, dat was weer even geleden. Soms voel ik plotseling die intense drang om op papier (lees: internet) te zetten wat ik voel, omdat mijn gevoel zo overweldigend is dat ik het ergens kwijt moet. Nu is zo’n moment. Zondagavond om 22:30 uur, na een lange dag vol verrassingen. Op dit moment vallen weer heel veel puzzelstukjes op hun plaats. Juist die puzzelstukjes waar ik de afgelopen dagen zo mijn hoofd over brak …

Klaar met bloggen?

Heel eerlijk, juist het afgelopen weekend had ik opeens zo m’n twijfels over het bestaan van Renmeisje. Op de één of andere manier was ik het opeens beu om altijd online te moeten zijn, altijd te moeten presteren, altijd te moeten voldoen aan verwachtingen en altijd bang te moeten zijn voor kritiek. Tja, deels zijn dat de nadelen van blogger zijn. Maar waarom stond het me opeens zo tegen, terwijl het altijd mijn droom is geweest om van schrijven mijn werk van te maken? Een paar dagen lang voelde ik me gevangen: ik kan niet zomaar stoppen vanwege de samenwerkingen die lopen en natuurlijk wil ik mijn enthousiaste volgers niet teleurstellen, maar toch voelde ik me een poosje heel akelig. 

Alles heeft een reden

Dat was gelukkig maar van korte duur. Nu ik voel wat ik op dit moment voel, besef ik dat ik die twijfels nodig had om me te realiseren welke ontwikkeling ik de afgelopen weken heb doorgemaakt. Voor wie mij niet kent klinkt het misschien dramatisch, maar wie dicht bij mij staat zal het niet onopgemerkt zijn gebleven dat ik echt aan het veranderen ben. De keuze om niet meer dagelijks te bloggen kwam vanuit mijn verstand en was noodzakelijk, maar stiekem was het misschien wel net dat eerst zetje dat ik nodig had om in te zien wat er gebeurt: ik laat los.

24 uur in een dag

Een paar maanden geleden had ik het altijd te druk en kon op elk vrij moment wel iets nuttigs doen. Ik was al minder gestrest dan tijdens mijn studie, maar zocht nog steeds naar meer uren in mijn dag om ook aan mezelf toe te komen. Die extra uren kwamen er niet en dus schoof alle tijd voor mezelf telkens maar weer op. Tot ik me realiseerde dat ik echt tijd tekort kwam en besloot minder te gaan bloggen. Noodzakelijk, want ik werkte me compleet uit de naad en bleef achter de feiten aanlopen. Ik besefte me dat ik, om mijn dromen echt te realiseren, juist een stapje terug zou moeten doen. Op dat moment dacht ik alleen een stapje terug in aantal artikelen, maar inmiddels besef ik dat ik een stapje terug moet doen in alles. 

Sinds die beslissing lijkt alles in een stroomversnelling te zijn gegaan. Ik wijs opdrachten af als ze me onvoldoende opleveren voor de tijd en energie die ik erin steek, ik accepteer niet meer zomaar alles wat anderen voor mij bepalen maar kom voor mezelf op en ik geef mezelf eindelijk af en toe vrije tijd. Waar ik een paar weken geleden heel veel moeite had met een middagje gezellig bij vrienden doorbrengen en mezelf vooraf ontzettend druk maakte over de tijd die ik daardoor tekort zou komen, kan ik me nu juist vooraf ontzettend verheugen op die momenten! 

Verlangen naar meer

Hoe meer van die fijne momenten ik mezelf als het ware “per ongeluk” gun, hoe meer ik ernaar ga verlangen. Waarschijnlijk komt van daaruit juist dat vreemde gevoel van die afgelopen dagen. Ik wil meer van die vrijheid kunnen genieten. Echt ontspannen, niets moeten en me niet continu hoeven te verantwoorden. Vanuit dat verlangen ontstond een ongenoegen. Een gevoel van onrust: is dit het nu? Moet ik me nu de rest van mijn leven zo “gevangen” voelen in dat web van sociale druk en verwachtingen? Twee dagen en een aantal natuurbranden die door manlief en collega’s geblust moesten worden waren ervoor nodig om mij te laten beseffen dat het antwoord op die vraag “nee” is.

Bloggen was toch mijn hobby? Een enigszins uit de hand gelopen hobby inmiddels, maar moet het daarom minder leuk worden? Ik ben eigen baas, dus wie vertelt mij wat ik moet doen? Niemand! Natuurlijk schep ik verwachtingen bij mijn publiek en hoe meer mensen mijn berichten lezen, hoe meer kritiek ik ontvang. Het ironische is uiteraard dat ik die 99 positieve reacties direct vergeet zodra er één negatieve reactie op volgt. Ik kan me volledig focussen op dat ene negatieve commentaar en daar dagenlang over in zitten. Wat moet ik anders doen om wél perfect te zijn, om alleen maar positieve reacties te ontvangen? Keep on dreaming, girl. Ain’t gonna happen! 

Wat denken ze wel niet van mij?

Wil je van bloggen je werk maken, dan moet je met kritiek om leren gaan. Voor mij een hele wijze les, want ik trek me al mijn hele leven lang véél te veel aan van wat andere mensen van mij denken of zouden kunnen denken. Het gaat te ver om hier nu diep in te gaan op mijn psychologische verleden, maar laten we het erop houden dat ik vele malen onzekerder ben dan ik laat merken. Het helpt enorm dat ik veel complimenten krijg van mensen in mijn omgeving over van alles wat ik doe, maar met het online wereldje blijf ik toch veel moeite houden. Is dat een reden om ermee te stoppen? Ik dacht de afgelopen dagen van wel. Maar als ik dan weer enthousiaste reacties binnenkrijg van mensen die mijn nieuwste recept direct gemaakt hebben, de vreugde om nieuwe plantjes in onze moestuin met jullie wil delen of denk aan al die mensen die dankzij mij al bewuster zijn gaan leven, dan bekruipt me net zo’n akelig gevoel. Dat wil ik niet missen!

Omdenken

Terug naar die zondagavond afgelopen weekend. Manlief werd vlak nadat ik thuis was gekomen van het werken in de sportschool opgepiept voor een grote natuurbrand en ik wist direct dat ik hem de rest van de dag niet meer zou zien. Voor hem was ik blij, want hij had een belangrijke taak te verrichten. Een paar maanden geleden was ik zelf op zo’n moment echter compleet gestrest geraakt door onze in de soep gelopen planning. Uit een gevoel van “wat moet ik nu doen”, kroop ik telkens maar weer achter mijn laptop en werkte uren door, terwijl ik continu afdwaalde van vermoeidheid en behoefte aan ontspanning.

Afgelopen zondag ging ik even op de bank liggen, legde een dekentje over me heen en knuffelde met onze Rumba die direct bovenop me kwam liggen. Ik ruimde de keuken op en dook de berging in om alvast wat spulletjes weg te doen, te verkopen of in te pakken voor onze verhuizing. Niet omdat het moest, maar omdat ik er zo’n zin in had! ’s Avonds maakte ik snel een gezond hapje voor mezelf klaar en toen ik dat net achter de kiezen had ontving ik een appje van een vriendin: als ik me verveelde zou ik naar de moestuin kunnen rennen, want zij ging daar nu heen. Heel even twijfelde ik, want er was zoveel wat ik eigenlijk “moest” doen, maar de tuin water geven moest ook gebeuren en aangezien manlief mijn sleutel mee had, kwam deze uitnodiging als geroepen. Ik verruilde snel mijn bril weer voor mijn lenzen zodat ik mijn zonnebril op kon zetten en stapte op de fiets. Zo snel was ik zelden van huis gegaan, want meestal moet ik minimaal een panty aandoen en mijn make-up checken. Ook hier twijfelde ik even: het zag er werkelijk niet uit met mijn blote benen onder een roze jurkje, afgetrapte slippers aan en een bandage om mijn rechtervoet vanwege mijn ontstoken pees. Zo ben ik nooit eerder op de fiets gestapt, maar nu deed ik het! De negatieve gedachte “Hoe ziet die meid eruit?!” verving ik mijn hoofd door een positieve: “Wat goed dat zo’n jonge meid op zondagavond haar moestuin gaat verzorgen!” 

Een grote glimlach

De avondzon scheen prachtig op alle plantjes in onze tuin en ik voelde me gezegend met de kans om zo één te zijn met de natuur. Onze moestuin was altijd leuk voor erbij, maar sinds een paar weken voel ik me echt helemaal in m’n element als ik in de aarde wroet. Jarenlang had ik het te druk om veel in de tuin te werken, maar nu heb ik elke dag wel zin om aan de slag te gaan! Dat wordt alleen maar gemakkelijker als we over een paar maanden dichterbij wonen en ik kan nu al niet wachten. Daar stond ik dan op zondagavond in de tuin te kletsen en voor plantjes te zorgen samen met een vriendin. Mijn man heeft zich er jaren aan geërgerd dat ik zelden iets leuks deed met vriendinnen of voor mezelf: ik zat altijd maar thuis mezelf nuttig te maken. Nu hoorde ik de klok 9 uur slaan en stonden wij daar nog te kletsen. Heerlijk! Even later fietste ik weer naar huis, met de felle ondergaande zon in mijn gezicht een grote glimlach op mijn gezicht. Thuis opende ik de deur naar ons balkon en ging samen met onze katten even lekker buiten zitten. Zij genoten, en ik minstens zoveel. Ik vulde de gieter, gaf alle plantjes op het balkon water en deed toen iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden: ik pakte zaadjes die al maanden in de kast lagen te wachten en nam alle tijd om ze te zaaien. Al maanden lagen ze daar te wachten op dit moment! Het moment waarop ik me realiseerde dat ik gelukkig word van nieuw leven zaaien, van één zijn met de natuur en van tijd nemen voor mezelf. Met liefde verzorgde ik alle zaadjes en plantjes en zette ze op een mooi plekje neer om van te genieten. Dit is het en daar was mijn inspiratie.

Ik waste mijn handen en kroop toch weer achter mijn laptop. Niet omdat het moest, maar omdat ik het wilde. Dit was wat ik nu nodig had: uitschrijven wat ik voelde, om het zelf te kunnen verwerken. Zo ontstond dit artikel. Vanuit een gevoel van rust en voldoening, een gevoel van geluk. Mijn dag was compleet anders gelopen dan ik ’s ochtends had kunnen bedenken en ik was niet gestrest geraakt of mezelf gaan pushen die eeuwige to-do-lijst af te werken, maar had mezelf weekend gegeven. Ik had mijn tijd en energie gestoken in dingen die ik niet kon onderbrengen in mijn bedrijf, die ik niet kon afstrepen in mijn agenda en die niet direct iets opleverden. Nee, die tijd en energie stak in iets veel beters: mezelf. In die glimlach op mijn gezicht, dat intens gelukkige gevoel van binnen en de puzzelstukjes die op hun plek vielen. 

Een hobby blijft een hobby

Bloggen is mijn hobby en ik heb van mijn hobby deels mijn werk kunnen maken. Dat kan me toch niets anders dan gelukkig maken? Mijn blog was er eerst voor mezelf en daarna als vanzelf ook voor publiek. Op die manier is Renmeisje gaan groeien, dus waarom zou ik het nu omdraaien? Ik ben eigen baas, dus ik hoef aan niemand verantwoording af te leggen. Komt er een keer geen artikel online? Dat is jammer, maar je vindt hier inmiddels genoeg andere leuke dingen om te lezen. Vind je me niet leuk? Dan volg je me toch niet! Post ik een paar dagen niets? Dan heb ik daar vast een goede reden voor, maar ik kies er zelf voor of ik die met jou wil delen. Ben je het niet eens met een keuze die ik maak? Dan mag je dat zeggen, maar onthoud dat ik wel zelf het recht heb om die keuze te maken. Het lastige van de online wereld is dat je nooit iemands hele verhaal kent. Zo lever je kritiek op één aspect van iemands leven, terwijl je diens keuze volkomen zou begrijpen als je in zijn of haar schoenen zou staan. Dát mag ik van mezelf niet vergeten!

Wie weet vind je dit verhaal wel belachelijk of dramatisch, al vind ik het heel knap van je als je überhaupt al tot hier hebt gelezen. Ken je mijn hele verhaal of cruciale delen ervan, dan weet ik bijna zeker dat je dit artikel volledig begrijpt. Wat voor de één vanzelfsprekend is, is dat voor de ander absoluut niet. Wat voor de één gemakkelijk is, is dat voor de ander helemaal niet. Ik ben hard op weg om mijn droomcarrière te verwezenlijken en toch voelde ik me afgelopen weekend een tijdje ongelukkig. Waarom? Omdat ik eigen baas ben, maar mezelf geen eigen baas liet spelen. Zondag wel, zondag was ik de baas. De baas die zei: vandaag ben je vrij!