Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: 2019 was niet mijn beste hardloopjaar. In heel 2019 liep ik slechts één keer hard … Figuurlijk dan, want echt ‘hard’ liep ik niet. Waarom? En hoe nu verder?
‘Jij bent niet gemaakt om hard te lopen’
De sportarts zei het jaren geleden al: jouw lijf is niet gemaakt om hard te lopen. Ik zou nooit een halve marathon kunnen lopen, laat staan een hele. Nou, die halve marathon liep ik figuurlijk met twee vingers in m’n neus en ook de 30 kilometer haalde ik ogenschijnlijk moeiteloos. De sportarts had het dan ook niet over mijn conditie of uithoudingsvermogen, maar over mijn gammele lijf. Blijkbaar zijn ze bij mijn geboorte een aantal schroefjes vergeten aan te draaien 😉 Dat idee beschrijft mijn gevoel wel behoorlijk accuraat!
Na die duurloop van 30 km begon mijn lichaam zo hevig te protesteren dat ik de marathon die op dat moment bijna binnen handbereik lag, alsnog aan mijn neus voorbij heb moeten laten gaan. Sindsdien is mijn hardloopcarrière niet meer wat het geweest is. Pijntjes kwamen en gingen, hoewel: sinds mijn zwangerschap ‘gingen’ ze niet eens meer.
Bekkeninstabiliteit
Al vrij snel in mijn zwangerschap kreeg ik last van een oude blessure: pijn in mijn musculus piriformis. Tja, als je er nooit last van hebt gehad, zul je geen flauw idee hebben van waar dat kleine spiertje zich bevindt. Maar geloof me, als dat spiertje geïrriteerd raakt, dan weet je ‘m precies te vinden!
Zo rond week 15 heb ik geloof ik nog een poging gedaan om hard te lopen, maar dat was verre van een succes. Nu mijn grootste droom in vervulling zou gaan, vond ik het gelukkig helemaal niet erg om het hardlopen even op een laag pitje te zetten. Of beter gezegd: op een uitgedoofd pitje 😉
In april schreef ik dan ook al over hoe ik tijdens de zwangerschap aan de slag ging met mijn bekken en wat ik van plan was met hardlopen na de zwangerschap. Inmiddels is Ella bijna 6 maanden oud en liep ik pas één keer een rondje van nog geen 5 kilometer..
Herstel na de zwangerschap
Van dat rondje heb ik intens genoten! Mijn lijf bleek er echter nog niet helemaal aan toe te zijn en op dit moment is het dat zelfs nog minder. Ik weet dat mijn fysieke gesteldheid niet mijn sterkste kant is, maar als me iets vies is tegengevallen aan het hele zwangere gebeuren, dan is het wel mijn herstel. Niet eens van de keizersnede, want die is me echt enórm meegevallen! Maar blijkbaar heeft mijn lijf het er behoorlijk moeilijk mee te herstellen van de zwangerschap zelf.
Om een lang verhaal kort te maken heb ik tijdens mijn zwangerschap geen enkele pijnstiller geslikt, maar slik ik nu heel af en toe paracetamol om überhaupt te kunnen slapen. Want als Ella me niet wakker houdt, doet mijn pijnlijke rug dat wel! Wie mij een beetje kent, weet dat ik echt niet snel naar pijnstillers grijp. Zelfs na de keizersnede bouwde ik die hele apotheek die ik meekreeg zo snel mogelijk af. Maar nu ik ’s nachts regelmatig alle (halve) uurtjes slaap bij elkaar moet sprokkelen om overdag niet als een zombie rond te lopen, kan ik het écht niet gebruiken ook nog wakker te liggen van de pijn.
Alles uit de kast
Uiteraard probeer ik ondertussen aan het probleem zelf te werken, maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig! Zelfs mijn therapeut moet alles uit de kast trekken om mij te helpen. Mijn rug heeft een kromming, mijn bekken staat scheef, mijn gewrichtsbanden zijn slap en dankzij de borstvoeding zijn de hormonen mijn lijf nog niet uit. Juist doordat ik wel veel sportte én BodyBalance geef, helpen de meeste oefeningen mij echter niet. ‘Voel je dit?’ ‘Nee.’ ‘Dit dan?’ ‘Uhh, nee.’ ‘En zo?’ ‘Hmm, nou, een héél klein beetje?’. Schiet lekker op!
Lesgeven gaat gelukkig best prima, op één oefening na. Die is bedoeld voor je hamstrings, maar schiet bij mij door mijn bekken heen naar de linkerkant van mijn onderrug. Dat vat wel zo’n beetje samen hoe mijn bewegingsstelsel werkt: vooral compleet anders dan de bedoeling is 😉
Vaarwel, renmeisje?
Hardlopen zit er dus voorlopig écht niet in. Elke stap weer zo’n klap op mijn bekken, daar moet ik momenteel absoluut niet aan denken. En zo gebeurde het dat ik in 2019 slechts één rondje ‘hard’liep. Voorlopig voorspel ik ook voor 2020 niet al te veel hardlopende kilometers, maar stiekem hoop ik toch dat ik ergens rond het voorjaar wel weer af en toe de hardloopschoenen aan kan trekken!
Een ‘renmeisje’ durf ik mezelf echter niet meer te noemen en of dat ooit wel weer zo zal zijn, betwijfel ik. Mede daarom gaat er vanaf 1 januari wel wat veranderen hier! Als je deze hele blog hebt gelezen, heb jij bij deze de primeur 😉 Wordt vervolgd!
