Een tweede positieve zwangerschapstest

Van een blije verrassing via onzekerheid, hoop en heel veel liefde naar verdriet, pijn en gemis. Dat vat wel zo’n beetje de afgelopen twee maanden voor ons samen. Dolgelukkig waren we met het broertje of zusje van Ella dat in mijn buik groeide. Zo ontzettend gewenst en wat ons betreft perfect getimed! Het leek haast te mooi om waar te zijn en helaas was het dat ook. In een reeks artikelen neem ik je mee in mijn tweede zwangerschap: van de positieve zwangerschapstest tot het vaststellen van de missed abortion, het afscheid nemen van ons kindje en de controles in het ziekenhuis. Vandaag deel één: die onverwachtse positieve test!

Waarom zou ik testen?

Het was 13 september, zondagochtend en Ella was weer eens héél vroeg wakker. Ze mocht lekker even televisie kijken bij ons in bed, zodat wij nog even konden rusten. Dat hadden we (lees: vooral ik) echt even nodig! Ella was immers al ruim een week aan het spoken, zelfs zo erg dat ik urenlang op een hard matrasje naast haar bed heb liggen slapen en elke drie kwartier weer even haar handje vast moest houden. Die ochtend was ik nog niet naar de wc geweest voordat ik Ella uit bed haalde, dus toen ze eenmaal lekker televisie aan het kijken was kroop ik onder de dekens vandaan om even te gaan plassen. Opeens had ik het gevoel dat ik een zwangerschapstest moest doen. Zonder er erg in te hebben scheurde ik een verpakking open en deed een test. Ik wist niet eens waarom ik testte, want ik had voor zover ik me op dat moment kon herinneren geen symptomen en tot dan toe duurde dat wat voor mijn cyclus door moest gaan telkens meer dan 60 dagen, dus ik vroeg me af of ik überhaupt wel een eisprong had. De enige aanleiding die ik wellicht achteraf gezien had om te testen, was mijn temperatuurcurve.

Een positieve zwangerschapstest

Juist omdat ik me afvroeg of ik überhaupt wel een eisprong had, was ik een paar weken eerder begonnen mijn temperatuur op te meten. Elke ochtend, vlak voordat ik opstond. In theorie dan, want in de praktijk vergat ik het de helft van de tijd. Vlak voordat ik zwanger raakte van Ella deed ik dit echter ook, om precies dezelfde reden: ik werd nauwelijks ongesteld. Toen was in mijn temperatuurcurve prachtig te zien wanneer ik mijn eisprong had gehad en wanneer het eitje was ingenesteld. Nu vergat ik de helft van de tijd mijn temperatuur op te meten en dankzij Ella’s gespook van die week vertrouwde ik de metingen al helemaal niet. Daar ging ik dus ook niet op af. Wat me dan wel bezielde om die ochtend een zwangerschapstest te doen, weet ik niet. Ik ging er echter niet vanuit dat de test positief zou zijn, dat merkte ik aan mezelf. Ik legde ‘m op de rand van de wasbak en kleedde me weer aan. Wierp even een snelle blik op de test voordat ik de badkamer uitliep en begon direct te gillen: EEN STREEP!

Vol ongeloof

Half hyperventilerend rende ik de slaapkamer binnen, waar Ella en haar vader me stomverbaasd en enigszins verontwaardigd aankeken. Of ik even iets rustiger wilde doen op dit vroege tijdstip?! Vervolgens kwam het ongeloof. Manlief begreep er niks van. ‘Hoe zie je dat dan? Dat tweede streepje, dat staat er anders niet?’ Hij zat zo vast in zijn ongeloof dat hij vond dat ik maar een zwangerschapstest van Clearblue moest doen, maar dan wel pas de volgende dag. Hij kon gewoon niet geloven dat het nu al gelukt was!

En eerlijk is eerlijk: ik ook niet. Ik gaf Ella nog één keer per dag borstvoeding, alleen ’s ochtends direct na het opstaan. Dat zou een zwangerschap niet in de weg moeten staan, maar aangezien ik sinds de bevalling pas 3 keer ongesteld was geweest en daar telkens meer dan 60 dagen tussenzaten, had ik niet bepaald het idee vruchtbaar te zijn. Dat was dan ook de reden dat ik was begonnen mijn temperatuur op te meten. Had ik wel een eisprong? Nou, bij deze was het bevestigd: die had ik 😉

Spookje

Achteraf gezien waren er wel signalen. Die vrijdag ervoor, 11 september, aten we pizza. Normaal krijg ik zo’n hele pizza met gemak op, zeker aangezien ik wat korstjes met Ella deel. Dit keer niet. Ik kreeg ‘m met geen mogelijkheid op en bleef de rest van de avond misselijk. Ik sliep zelfs met een emmer naast mijn bed! De misselijkheid weet ik echter aan Ella’s gespook. Wat wellicht ook een signaal was? We hebben nooit een reden gevonden voor die anderhalve week waarin ze ontzettend slecht sliep. Toen we eenmaal beseften dat ik echt weer zwanger was, realiseerden we ons dat Ella dat misschien wel had gevoeld. En nu komt het: vandaar de naam Spookje. Als je mijn berichten op Instagram hebt gezien, weet je dat we ons tweede kindje de projectnaam ‘Spookje’ hebben gegeven. Ella heette ‘Stekkie’, ook met een S dus. Omdat Ella zo gigantisch spookte in de nachten rondom deze zwangerschapstest, noemden we haar broertje of zusje Spookje. Ik weet nog dat ik wel heel even getwijfeld heb: Spookje klinkt zo ‘geestelijk’, om het zo maar te zeggen. Zou dat niet een voorbode zijn voor slecht nieuws?

Te mooi om waar te zijn

Dat idee probeerde ik natuurlijk zo gauw mogelijk weer uit mijn hoofd te zetten. Want wat waren we blij met deze zwangerschap! Absoluut sneller dan we hadden durven hopen, maar wat ons betreft echt precies op het juiste moment. Toen ik terugkeek naar mijn temperatuurcurve, kon ik mijn eisprong weer feilloos terugvinden. De innesteling was dit keer moeilijker te herkennen, waarschijnlijk met dank aan Ella’s ‘gespook’. De testen van Clearblue kwamen qua weekduur echter precies overeen met mijn vermoedelijke eisprong, dus ik was vrij zeker van onze uitgerekende datum: 24 mei. Precies één maand voor Ella’s uitgerekende datum: 24 juni. Onze kindjes zouden net iets minder dan 2 jaar schelen en ook dit kindje zou heerlijk in de lente geboren worden. Stel dat het weer een meisje zou zijn, dan zouden Ella’s kleertjes in de juiste seizoenen passen – heel praktisch! Echt waar, als we het hadden kunnen plannen, hadden we het zo gepland. Het leek haast te mooi om waar te zijn…