Een miskraam, dat houdt toch in dat je plotseling bloed verliest en je kindje kwijtraakt? Ja, of niet. Soms ontdek je pas tijdens een controle bij de verloskundige of gynaecoloog dat je kindje niet meer leeft. En dan? Dan sta je voor de keuze: afwachten, laten weghalen of de miskraam opwekken. Ik koos eerst voor de eerste optie en na meer dan twee weken wachten voor de laatste. Ik googelde flink wat af, maar alsnog was ik niet voorbereid op wat me te wachten stond. Wat ik had willen weten over een miskraam opwekken, dat vertel ik jou vandaag!
Echt begrip
Ik hoop dat je deze informatie nooit nodig zult hebben, maar mocht je tijdens zo’n zelfde zoektocht als de mijne op deze blog stuitten, weet dan dat je me altijd een berichtje mag sturen om even te kletsen. Ik bied je graag een luisterend oor en een dikke virtuele knuffel!
Wat ik immers een van de moeilijkste aspecten van een miskraam opwekken vond, was dat weinig mensen me écht begrepen. Hoe meer je erover praat, hoe meer verhalen er boven komen drijven. Erover praten doe je echter vaak niet in dat prille stadium. Wanneer je net ontdekt hebt dat je kindje niet meer leeft en je nog afscheid moet nemen. Bovendien gingen de meeste verhalen die ik achteraf hoorde over miskramen die spontaan op gang kwamen. Vrijwel niemand in mijn eigen omgeving kon me vertellen hoe een miskraam opwekken in z’n werk zou gaan.
Zeer beperkte informatie over een miskraam opwekken
Dus raadpleegde ik Google maar. Toen ik na twee weken afwachten weer naar de gynaecoloog mocht, dacht ik precies te weten welke medicatie ik kreeg en had ik dan ook al een mooi moment uitgekozen om deze in te nemen. Helaas, pindakaas! Mijn gynaecoloog pakte het net iets anders aan. Ik kreeg Mifegyne, die ik 24 tot 48 uur (liefst circa 36 uur) voor het inbrengen van de Cytotec moest nemen. Die eerste pil moest ik slikken, die 4 tabletjes Cytotec moest ik vaginaal inbrengen. Ik kreeg het nummer van de verloskamers nogmaals mee, zodat ik daarheen kon bellen wanneer ik te heftig zou gaan bloeden. En dat was het.
Echt, ik heb normaal weinig te klagen over de gynaecologen in ons ziekenhuis. Maar deze informatie vond ik wel érg beknopt. Gelukkig had ik er al een flinke online speurtocht op zitten en dacht ik wel te weten wat me te wachten stond. Achteraf ben ik van mening dat de gynaecoloog mij wel iets beter had mogen voorbereiden. Op hoe lang het zou duren voordat de medicatie zou werken. Op hoeveel pijn het zou doen en welke pijnmedicatie ik daarvoor zou kunnen slikken. Op hoe lang het kan duren voordat je lichaam het vruchtje afstoot. Hoe zou het eruitzien en was er een manier om je kindje alsnog te bewonderen? Zelfs belangrijke informatie die ik via Google vond, zoals dat je absoluut GEEN tampons mag gebruiken zolang je er niet zeker van bent dat de miskraam compleet is, miste ik. Eerlijk gezegd, vond ik het een beetje eng. Welke andere cruciale informatie had ik niet gekregen?
Zo gaat een miskraam opwekken
Daarover maakte ik me nog niet druk toen het moment waarop ik de eerste pil slikte daar was. Dat deed ik op vrijdagavond 30 oktober. 18 dagen nadat het hartje van ons kindje was gestopt met kloppen. Na die eerste heftige krampaanval. Op basis van mijn eigen onderzoek wist ik dat deze pil waarschijnlijk nog geen tot weinig effect zou hebben, dus ik zou die zaterdag gewoon les kunnen geven. Vervolgens zou ik op zondagochtend vroeg de 4 tabletten Cytotec inbrengen, in de hoop dat de miskraam dan overdag op gang zou komen en ik ’s nachts gewoon weer zou kunnen slapen.
De eerste pil, Mifegyne, bevat de werkzame stof mifepriston. Dit stofje breekt het hormoon progesteron af, dat er normaal gesproken voor zorgt dat je zwangerschap in stand blijft. Door eerst het progesterongehalte in je lijf te verlagen, vergroot je de kans dat de tabletten Cytotec voldoende effect hebben om de miskraam volledig op te wekken. Die tabletten Cytotec zijn overigens in werkelijkheid tabletten met de werkzame stof misoprostol, die worden gebruikt om maagzweren als gevolg van het gebruik van NSAID’s te voorkomen. Per toeval is ooit ontdekt dat deze tabletten, zeker wanneer ze vaginaal ingebracht worden, weeën opwekken.
Weeënopwekkers
Nou, dat deden ze! Op zondag 1 november om 5:45 uur bracht ik de 4 tabletjes in. Het viel me op dat ik toen al een héél klein beetje bruin bloed zag. De Mifegyne leek dus al enig effect te hebben! Ik trok een oude joggingbroek aan, legde kraamverband en een kruik in de buurt en ging met Ella naar beneden. Manlief sliep ondertussen nog even verder. Als ik de informatie die ik op Google had gevonden mocht geloven, zouden de krampen immers toch pas na een paar uur beginnen.
Om 6.10 uur kreeg ik echter al hele lichte kramp en om 06.30 uur was het al zo heftig dat ik Ella naar haar papa bracht. Nét op tijd was ik boven, toen viel ik bijna flauw. Ik hoorde piepjes in mijn oren en zag vlekken. Dit heb ik pas één keer eerder meegemaakt, maar ik herkende het meteen. Ik ging op de wc zitten, legde mijn hoofd achterover en richtte me op mijn ademhaling. Manlief vroeg tussendoor af en toe of ik nog in orde was en ik antwoorde tussen de diepe ademhalingen door dat ik mezelf nog staande wist te houden.
Toen dit gevoel na ongeveer een kwartier enigszins gezakt was, pakte ik paracetamol en kroop met een kruik in bed. Ella zat naast me en samen keken we televisie. Prima zo!
Minibevalling
Om 07.50 uur legde ik Ella weer in bed voor haar eerste dutje en daarna werd de pijn héél heftig. Ik had continu het gevoel dat ik héél pijnlijk moest plassen, mijn baarmoeder was compleet verkrampt en de weeën kwamen ongeveer om de minuut. Ik wist oprecht niet waar ik het zoeken moest! Na een tijdje heb ik mijn moeder gebeld, die meteen hoorde wat eraan de hand was. Ook zij was verbaasd: ze wist niet dat het zó snel en zó heftig zou werken! Ik kon nauwelijks praten van de pijn, maar iemand die gewoon even de volle aandacht voor mij had en tegen me praatte, was wel fijn.
Rond 10 uur zwakte de pijn af en kroop ik weer met een kruik in bed. Ella vermaakte zich in de tussentijd met haar papa, die mij af en toe een waterijsje kwam brengen. Ik had immers droge lippen, dorst en behoefte aan suiker – alles waarvoor een waterijsje de perfecte oplossing is.
In die paar heftige uren was ik nog niet veel bloed verloren. Eén stolsel al vóór 6.30 uur en rond 9.00 een stolsel met daarin 3 van de tabletjes. Dat was niet erg, aldus Google. Als ze er binnen 30 minuten na het inbrengen uit vallen moet je ze opnieuw inbrengen, maar daarna hebben ze hun werking al gedaan. Pas rond 10 uur, toen de pijn dus minder werd, begon het bloeden heftiger te worden. Stolsels verloor ik die dag niet echt meer en na nog een dosis paracetamol kwam ik de middag goed door.
Pijnstillers en hobbels in de weg
’s Avonds kroop ik op tijd in bed, nadat ik een derde dosis paracetamol had ingenomen. Die nacht zweette ik me te pletter! Verder sliep ik gelukkig prima en de volgende ochtend was de buikpijn bijna verdwenen. Wel merkte ik dat mijn baarmoeder nog ontzettend gevoelig was. Ik wilde mijn vaste maandagochtendgroepje voor de BodyBalance niet teleurstellen, dus ik besloot hen het verdrietige nieuws te vertellen en vervolgens héél rustig les te geven. Op weg naar de sportschool deed mijn baarmoeder bij elk hobbeltje in de weg al pijn, dus ik wist dat ik het écht rustig aan moet doen. Gelukkig had iedereen daar uiteraard begrip voor en waren ze allang blij dat de les doorging: we hadden de afgelopen maanden immers al genoeg lessen moeten missen!
Ik bloedde nog flink, dus de kraamverbanden kwamen wel van pas. Pijnstillers had ik overdag niet meer nodig, maar na een lange dag voelde mijn buik wel weer zo zwaar dat ik nog 3 dagen lang paracetamol nam voor het slapengaan.
De watermethode
Nu het bloeden goed op gang was gekomen en de pijn was afgenomen, verwachtte ik het ergste wel gehad te hebben. Gelukkig was dat ook zo! Er stonden echter wel nog een paar verrassingen voor me klaar.
Zo had ik zelfs al voordat ik zeker wist dat ons kindje niet meer leefde nagedacht over hoe ik hem of haar wilde herdenken. Ik kwam op internet de ‘watermethode’ tegen. Als je het geluk hebt dat je het vruchtje herkent in een van de stolsels die je verliest en het lukt je deze op te vangen, kun je het vruchtje in water leggen. Zo kun je het op je gemak bewonderen! In het water komt de oorspronkelijke vorm terug en wordt de kleur prachtig helder.
Toen de heftige pijn eenmaal verdwenen was en het bloeden flink op gang was gekomen, ging ik er vanuit dat ik het meeste weefsel wel was verloren. Helaas was het niet gelukt om een glimp op te vangen van wat er in mijn buik groeide, dacht ik. Tot dinsdag 3 november rond 12.15 uur. Op het toilet verloor ik opeens een behoorlijk groot stolsel! Ik had het vast in toiletpapier, trok het een beetje uit elkaar en zag dat het een zakje was. Ik herkende de structuur van de vruchtzak die ik na de bevalling van Ella had gezien. In het zakje kijken durfde ik niet zo goed. Misschien zat ons kindje er nog in, misschien ook niet. Ik wist niet wat ik aan zou treffen en vond deze aanblik zo mooi, dat ik het daarbij liet.
Ik legde het vruchtzakje in een glas water en inderdaad: het nam een prachtige vorm aan! Heel bijzonder om dit te zien. Ik maakte een paar foto’s en vervolgens begroeven we het vruchtzakje samen in de tuin. In de woonkamer stonden bloemen die we al bijna twee weken eerder hadden gekregen langzaam te verwelken, dus besloot ik de bloemen die nog goed waren bovenop het vruchtzakje te planten. In de toekomst zetten we hier een mooie plant neer, maar voor nu was het echt een prachtig plekje voor ons Spookje!
Naweeën?
Na deze bijzondere ervaring verloor ik opeens ook meer wondvocht in plaats van bloed. Overduidelijk dus dat ik nu pas was kwijtgeraakt wat ik helaas kwijt moest raken. De pijn werd ook anders: meer als een wond, aan de linkerkant in mijn buik.
Die avond kreeg ik opeens héél veel pijn bij het plassen. Dat lukte nauwelijks! Net als na de bevalling van Ella. Toen ben ik zelfs getest op een blaasontsteking en zeiden alle zorgverleners dat er iets fout moest zijn gegaan met de katheter die wegens de keizersnede was ingebracht, want dit was niet normaal. Dit keer had ik uiteraard geen keizersnede gehad, dus waar kwam die pijn vandaan? Tot op heden heb ik geen idee.
Twee dagen later, op donderdag, kreeg ik enorm veel pijn in mijn buik en rug. Alsof er een heleboel zware stenen in mijn buik lagen die bij elke stap bewogen. Ik moest bij elke stap die ik zette mijn buikspieren helemaal aanspannen, dan kwam ik vooruit. Diep ademhalen deed pijn, hoesten deed pijn. Ik belde voor de zekerheid met de gynaecoloog, want hier had ik nergens iets over gelezen. Ook hij kon het echter niet verklaren, maar ieder lijf reageert anders op een miskraam opwekken, dus wellicht hadden mijn buik en rug het zwaar te verduren.
Ontzwangeren na een miskraam opwekken
Gelukkig ebde de pijn in de dagen erna weer langzaam weg. Vanaf zaterdag verloor ik ook nauwelijks nog bloed, maar ik had wel nog steeds elke dag hoofdpijn en was moe. Niet gek natuurlijk: mijn lichaam was opeens hard aan het ontzwangeren! Tweeënhalve week na het inbrengen van de medicatie zweette ik nog steeds elke nacht. Ik werd er minimaal 4 keer per nacht wakker van. Sliep wel weer in in, maar mijn nachtrust was niet zoals die zou moeten zijn. Dat hielp natuurlijk ook niet mee tegen die vermoeidheid en hoofdpijn!
Dat je lichaam echter best wel even bezig is met ontzwangeren, bleek wel uit de zwangerschapstest die ik voor de zekerheid op 1 december deed. Ik wilde weten of het hCG mijn lijf uit was, voordat ik hopelijk over niet al te lange tijd weer een positieve zwangerschapstest in mijn handen zou hebben. 1 december was het precies één maand na het opwekken van de miskraam en ik testte nog altijd héél licht positief. Ik had bijna een vergrootglas nodig om het streepje te zien, maar het stond er toch echt. Een paar dagen later testte ik opnieuw en toen kon ik echt geen tweede streepje meer vinden. Méér dan een maand had mijn lijf dus nodig om het hCG volledig kwijt te raken. Pas toen ik die hagelwitte test in mijn handen had voelde het definitief: ik was niet meer zwanger, maar had ook geen tweede kind gekregen.
Inmiddels heb ik een aantal boeken gevonden over miskramen en de verwerking ervan. Ik heb ze zelf (nog) niet gelezen, maar misschien vind jij er steun in:
Dit artikel bevat affiliatelinks. Je leest hier meer over in mijn disclaimer.
Hej,
Fijn dat alles ondertussen toch goed gekomen is. Maar wat een lange weg!
Ben momenteel ook zelf de weg aan het bewandelen, helaas. We moeten erdoor. Pijn is wel wat minder als bij jou, maar hier wil het maar niet opgang komen. Dr zegt dat ik maar geduld moet hebben. (Ondertussen als 4 weken) het is en blijft toch een heel verwerkingsproces. Zal enorm blij zijn als dit achter de rug is!
Dankjewel om je blog te delen. Heb er toch kracht van gekregen om vol te houden, wetende dat ik er niet alleen voor sta.
Groetjes saskia
Auteur
Oh jeetje, wat vervelend dat ook jij erdoorheen moet en dat het zolang duurt! Het blijft inderdaad een heel proces en zeker als het zolang duurt kan het mentaal ook erg pittig zijn. Ik hoop voor je dat het snel wat vlotter verloopt en dat je deze zwangerschap in ieder geval fysiek kunt afsluiten, zodat je het een plekje kunt geven. Fijn om te lezen dat je kracht hebt gehaald uit mijn blog! Je mag me altijd een berichtje sturen als je ergens over wilt praten. Veel sterkte!
Ik zou graag eens met je in contact komen. Ik heb vandaag te horen gekregen dat ons kindje met 6w gestopt is met groeien. Volgende week moeten we terug voor de laatste echo (voor de zekerheid) en daarna inderdaad met medicijnen om de miskraam zeg maar in te leiden.. In mijn hoofd is nu alles veel te zwaar en heb ik het gevoel dat ik het allemaal niet meer aan kan..
Auteur
Hè bah, wat ontzettend verdrietig voor jullie! Ik snap dat het je allemaal even teveel wordt, een miskraam is ook echt niet niks. Je mag me gerust een mailtje sturen of berichten via social media! Iemand om tegenaan te kletsen kan soms al fijn zijn 🙂 Heel veel sterkte!
Ik heb helaas 6 september te horen gekregen dat ons kindje met 6+4 gestopt is, maar omdat ik officieel toen 9 week moest zijn direct doorgestuurd naar de gynaecoloog. 7 september kon ik al terecht, en de dagen erna de medicatie gehad, ik ben er ziek van geweest
Helaas had ik afgelopen week buikpijn en gister weer heen geweest. Nu blijkt men baarmoeder vol stolsels en bloed te zitten en heb in nogmaals de pillen gekregen echter heeft men lichaam er niks op gedaan, en is net komende donderdag niet weg dan ook nog curattage er achter aan
Auteur
Pff, wat een lange nasleep zo voor je! Ik hoop voor je dat je baarmoeder inmiddels schoon is en dat je het verlies langzaam een plekje kunt gaan geven. Heel veel sterkte gewenst!
Hi Janine, ik heb het ook net allemaal achter de rug. Ben ook onwijs ziek geweest van de medicijnen. Toen ik terug moest naar het ziekenhuis kreeg ik ook te horen dat het vruchtje eruit was maar al het andere nog over was gebleven. Zij hebben mij daar ter plekke een behandeling gegeven en met een tangetje een bakje vol stolsels eruit gehaald. Is dit geen optie? Moet zeggen was geen onwijs fijne behandeling (niet echt pijnlijk!). De week erna moest ik weer terug komen en was alles eruit. Ik heb uiteindelijk toch geen curattage hoeven ondergaan. Is dit geen optie? Groetjes, Chantal
Hoi Giulia. Dank je voor je verhaal. Momenteel maak ik ook een proces met Cytotec door na een missed abortion met 7 à 8 weken. Overigens heeft de gynaecoloog me wel heel goed voorgelicht. Drie uur na het inbrengen van de vier pillen kwam er een hevige bloeding, met een stolsel. Leek op een soort geplette aardbei. Achteraf denk (hoop) ik dat dat het vruchtzakje is geweest, maar toen dacht ik dat dit nog maar het begin was. Nauwelijks krampen namelijk. Dus dit stolsel doorgespoeld. Maar het werd niet heftiger. Zondag nog 4 tabletten, maar weinig effect. Ik vloei wel vers bloed, nu nog. In principe ben ik dankbaar dat ik situaties zoals alle horrorverhalen online niet heb meegemaakt, maar ik ben nu wel onwijs onzeker. Ben ik het vruchtje kwijt? Of ben ik een van die 15% waarbij de Cytotec niet werkt? En kan ik nu, drie dagen later, weer m’n leven oppakken en gaan werken en sporten, of kan ik nog lichamelijk ongemak verwachten? Gelukkig over minder dan een week een controle-echo, maar jeetje, wat gebeurt er in m’n lijf? Ik voel me zo machteloos en out of control. En ik ben verdorie bijna 41, dus ik wil gewoon snel door en verder proberen…
Auteur
Dankjewel voor je reactie, Birgit! Wat vreselijk dat jij het momenteel ook moet doormaken. En wat een onzekerheid! Ik hoop voor je dat de echo je duidelijkheid geeft en dat je gauw weer je leven kunt oppakken en hopelijk alsnog binnenkort een prachtig klein wondertje mag verwelkomen <3
Wauw, dankjewel voor je eerlijke verhaal. Het is de eerste keer dat ik een échte duidelijke/uitgebreide ervaring lees/hoor van iemand. Wij hebben 2d geleden te horen gekregen dat er een miskraam op komst is, met totaal geen idee wat te verwachten. Tot ik nu net je verhaal las, dankjewel voor je oprechtheid en openheid!
Ikzelf ben nu 7w, hoeveel weken was jij? Gewoon om een idee te hebben of het zou kunnen vergelijkbaar zijn.
Veel liefs!
Auteur
Dankjewel voor je bericht! Wat ‘fijn’ om te horen dat je steun vindt in mijn verhaal. Al had ik natuurlijk voor je gehoopt dat het niet zo herkenbaar zou zijn. Ik was 8 weken zwanger toen we het wisten, dus dat scheelt niet veel met jou. Heel veel liefde en sterkte gewenst!
Hi.
Gelukkig ben ik eindelijk (na heel internet afstruinen) iets anders tegengekomen dan een puur klinische uitleg.
Ik heb eergisteren op de standaard controle op 12+4 te horen gekregen dat ons beebje gestopt is met groeien rond 9 weken…
Ik wacht deze week nog af, aangezien ik tot eergisteren aspirine nam ter preventie van pre-eclampsie (en dat is bloedverdunnend).
Maar aangezien het nog niet spontaan is gekomen terwijl het hartje morgen eigenlijk al 4 weken gestopt is, vermoed ik dat het nu ook niet meer spontaan gaat komen… dus ga ik maandag bij de volgende gynae controle de medicatie krijgen..
Dus heel blij dat ik je verhaal tegen ben gekomen en enigszins kan weten wat er te gebeuren staat, maar het blijft toch eng en soort sprong in het onbekende…
Auteur
Hoi Jana,
Dankjewel voor je reactie! En wat ‘fijn’ om te lezen dat mijn verhaal je steun geeft. Vreselijk dat jij hetzelfde mee moet maken! Inderdaad: het blijft een sprong in het onbekende. Zelfs al lees je nog zoveel ervaringen, die van jou zal uniek zijn. Ik hoop voor je dat het je meevalt en dat je dit verlies – hoe cliché het ook klinkt – een plekje kunt geven. Heel veel sterkte!
Liefs, Giulia
Lieve mama’s en sterrenmama’s.
Ook wij zitten middenin deze nachtmerrie.
Totaal onverwachts was ik zwanger van ons derde kindje.
Hier kwamen wij pas met 10 weken achter.
Een sterk kloppend hartje was er op de echo te zien.
Na twee medische trajecten was dit ons cadeautje, zo vreselijk welkom.
Bij de 13 weken echo afgelopen vrijdag bleek vlak na de eerste echo het hartje gestopt met kloppen.
In mijn hoofd had ik al een hele toekomst gemaakt.
Abrupt werd de grond met mij gelijk gemaakt.
Wat een impact heeft dit op mijn leven.
Zo onverwachts als dit wondertje in ons leven kwam zo
Onverwachts was het ook alweer verdwenen.
Ook in heb verhalen gezocht over missed abortion.
Vrij weinig over kunnen vinden.
Gisteren heb de pil geslikt.
De kinderen vandaag naar de Bso en Kdv gebracht als mijn man zo terug is ga ik de pillen inbrengen.
Wat zit ik er tegen aan te hikken zeg!!!
Iets wat je absoluut niet wilt, ik had een baby in mijn buik gewild met kloppend hartje en niet waarvan het hartje gestopt is.
Bedankt dat ik hier even mijn hart kan luchten en ervaringen kan lezen.
Ik hoop dat dit ooit een plekje gaat krijgen.
Liefs xxx
Auteur
Bedankt voor je openhartige reactie, Jaimy! Verschrikkelijk om je toekomstdroom zo ineens uit elkaar te zien spatten. Ik hoop voor je dat het op gang brengen van de miskraam je meevalt en wens je heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies!
Lieve mama’s en sterrenmama’s.
Ook wij zitten middenin deze nachtmerrie.
Totaal onverwachts was ik zwanger van ons derde kindje.
Hier kwamen wij pas met 10 weken achter.
Een sterk kloppend hartje was er op de echo te zien.
Na twee medische trajecten was dit ons cadeautje, zo vreselijk welkom.
Bij de 13 weken echo afgelopen vrijdag bleek vlak na de eerste echo het hartje gestopt met kloppen.
In mijn hoofd had ik al een hele toekomst gemaakt.
Abrupt werd de grond met mij gelijk gemaakt.
Wat een impact heeft dit op mijn leven.
Zo onverwachts als dit wondertje in ons leven kwam zo
Onverwachts was het ook alweer verdwenen.
Ook in heb verhalen gezocht over missed abortion.
Vrij weinig over kunnen vinden.
Gisteren heb de pil geslikt.
De kinderen vandaag naar de Bso en Kdv gebracht als mijn man zo terug is ga ik de pillen inbrengen.
Wat zit ik er tegen aan te hikken zeg!!!
Iets wat je absoluut niet wilt, ik had een baby in mijn buik gewild met kloppend hartje en niet waarvan het hartje gestopt is.
Bedankt dat ik hier even mijn hart kan luchten en ervaringen kan lezen.
Ik hoop dat dit ooit een plekje gaat krijgen.
Liefs xxx
Hoi, ik loop inmiddels al meer dan 4 weken met mijn overleden kindje in mijn buik. Het afwachten helpt niet, dus vanavond slik ik de eerste pil, om dan overmorgen de 2e dosis te nemen… Ik kijk er heel erg tegenop, ik had het graag natuurlijk gewild. Jouw verhaal is het enige wat ik kon vinden wat heel duidelijk is, over wat mij ongeveer te wachten staat. Natuurlijk zal mijn verhaal anders zijn, maar ik voel me meer voorbereid en daar dank ik je voor. Ik ben ontzettend bang, maar door jou voel ik mij ook iets meer gerust.
Dankjewel.
Auteur
Bedankt voor je reactie, Sietske! Wat ontzettend verdrietig dat je al zo lang aan het wachten bent, zonder resultaat. Zeker na zo’n lange tijd snap ik dat je er behoorlijk tegenop ziet en het graag natuurlijk had gewild! Ik hoop dat je de komende dagen doorkomt en dat de pijn je meevalt – dat is dan tenminste nog iets. Fijn dat ik met mijn verhaal toch iets voor je heb kunnen betekenen. Als je ergens over wilt praten, stuur me gerust een berichtje! Heel veel sterkte <3