Voor de tweede keer in het tweede trimester

Bye bye, tweede trimester en tot na de bevalling, opgezwollen voeten! Ja, dat vat vooral de laatste weken van mijn tweede trimester wel zo’n beetje samen. Voor de tweede keer dit middelste trimester doormaken – wat was het bijzonder! En pittig. Op een compleet andere manier dan de eerste keer. Daarover klets ik je vandaag lekker bij: alles over mijn tweede keer in het tweede trimester!

Drie keer zwanger, twee keer in het tweede trimester

Van eind maart tot begin juli zat ik erin: het tweede trimester van mijn derde zwangerschap. Mijn tweede zwangerschap eindigde echter met 11 weken, dus was het voor mij de tweede keer in het tweede trimester. En wat voor een! Waar we ons twee jaar geleden vanaf de 20-wekenecho continu zorgen maakten om het kleine hoofdje van onze dochter, slaagden we nu voor vrijwel elk onderzoek met vlag en wimpel. Natuurlijk word ik nu we weten dat mijn baarmoeder een afwijkende vorm heeft extra goed in de gaten gehouden vanwege de risico’s die dat met zich meebrengt, maar vergeleken met mijn eerste zwangerschap verloopt dit tweede trimester zo bizar soepeltjes!

Allereerst namen de kwaaltjes uit het eerste trimester vrij snel na de termijnecho af. Zo nu en dan speelde de misselijkheid wel weer op, maar het enorme boeren werd minder en ik had het niet meer continu zo ijskoud. Gelukkig maar! Hoewel ik onzeker bleef zolang ik geen kindje in mijn buik kon voelen bewegen, begon ik langzaamaan toch ook te genieten. Wat me daarbij ontzettend hielp was het treffen van voorbereidingen voor de gender reveal. We hadden uiteraard absoluut geen voorkeur voor een jongen of een meisje, maar alleen al weten of er een zoon of dochter in mijn buik groeit maakt de zwangerschap voor mij een heel stuk realistischer. Ik verheugde me dan ook enorm op de echo die gepland stond rond 15 weken en bereidde in de dagen daarvoor al alles voor om er een vrolijk coronaproof ‘feestje’ van te maken!

Toen een zoon, nu een dochter?

Natuurlijk was deze echo ook weer een mooi moment om even te spieken of alles goed ging met onze kleine spruit. Dat was immers nog veel belangrijker dan ontdekken of we het over ‘hem’ of ‘haar’ moeten hebben! Ik was dan ook enorm opgelucht toen we direct weer een kloppend hartje in beeld kregen. Het ontdekken van het geslacht was opeens niet meer zo spannend; dat hadden we al een keer meegemaakt en ik had zelf na al die tijd geen duidelijk voorgevoel meer. De eerste pakweg 8 weken van deze zwangerschap meende ik wederom een jongetje te dragen, maar juist toen de termijn waarop het hartje van ons tweede kindje stopte met kloppen was verstreken, begon ik daaraan te twijfelen. Toen we nu dus duidelijk in beeld zagen dat we wederom een dochter verwachten, viel alles op z’n plek: ons tweede kindje is een jongetje geweest, dat weet ik nu haast zeker. Omdat deze zwangerschappen elkaar zo snel opvolgden – waar we uiteraard enorm dankbaar voor zijn – ben ik in dat gevoel blijven hangen. Totdat dit kindje groter werd dan ons ‘Spookje’ ooit is geweest.

En groter werd ze, gelukkig! Zo rond die tijd van de geslachtsecho begon ik af en toe iets te voelen in mijn buik. Een heel licht gekriebel, alsof er een spiertje trilde of een vlinder door mijn buik fladderde. Het was in theorie nog erg vroeg om iets te voelen, maar ervaringsverhalen van andere moeders die voor de tweede of derde keer zwanger waren stelden me toch gerust: het kon wel. Na een week of twee voelde ik deze kriebels echter niet meer, en ondanks dat ik niet wist of het echt bewegingen van ons meisje waren geweest, maakte ik me daar toch zorgen om.

Met vlag en wimpel

Bij de 20-wekenecho bleek echter waarom ik haar nu juist niet of nauwelijks voelde: mijn placenta lag heel laag en daar lag zij fijn tegenaan te schoppen. Schopte ze net een beetje de andere kant op, dan zat ze tegen mijn blaas aan. Dat verklaart! Ik was in één klap weer volledig gerustgesteld, zeker toen alle metingen en controles dik in orde bleken te zijn. Haar hoofdje was wel wat aan de kleine kant, maar gezien onze geschiedenis met Ella hoefden we ons daarover absoluut niet druk te maken. Het enige dat later nog eens gecontroleerd moest worden, was de ligging van de placenta. Die lag nu namelijk te laag om op natuurlijke wijze te bevallen. Daar maakte ik me echter al helemaal niet druk om, want ik rekende erop dat ook deze dame in stuit zou gaan liggen en met een geplande keizersnede ter wereld zou komen. Zou ze in hoofdligging liggen, dan zou het risico op vroeggeboorte immers hoger zijn. Dan toch liever weer een keizersnede! Die is me immers de eerste keer ook uitstekend ‘bevallen’ 😉

Niet lang na de 20-wekenecho begon het genieten pas echt: ons meisje deed het goed, we hoefden dit keer niet voor allerlei extra onderzoeken naar Maastricht én ze begon zich goed te laten voelen! Vooral dat laatste was voor mij een enorme geruststelling. Eindelijk had ik geen bevestiging van de verloskundige of gynaecoloog meer nodig om te voelen dat er een kindje in mijn buik groeit. Want oh ja, naar die laatste ging ik inmiddels ook elke 4 weken! Vanwege het door mijn afwijkende baarmoedervorm hogere risico op vroeggeboorte werd mijn baarmoederhals elke 4 weken opgemeten. Dat leverde de eerste paar keren vooral een hilarisch beeld op: in plaats van korter werd mijn baarmoederhals juist langer! Hartstikke positief dus: die kleine meid zit voorlopig prima daarbinnen.

Doei, tweede trimester!

Inmiddels zit de laatste meting, met 32 weken, er alweer op. Evenals het tweede trimester dus! Mocht ze besluiten nu ter wereld te komen, dan is dat natuurlijk nog altijd ontzettend vroeg, maar wel ‘laat’ genoeg om goede overlevingskansen te hebben en in principe hier in ons eigen ziekenhuis te mogen blijven. Je begrijpt vast dat ik maanden naar deze termijn heb uitgekeken!

Op het moment van schrijven ben ik zelfs al bijna 34 weken zwanger – wát een opluchting! Heel soms bekruipt me het gevoel dat onze kleine dame ons gaat verrassen en spontaan te vroeg ter wereld komt, maar veel vaker heb ik het idee dat ook dit eigenwijsje lekker blijft zitten waar ze zit tot ze gehaald wordt. Of dat nodig is, dat weten we binnenkort. Ella heeft mijn baarmoeder blijkbaar lekker opgerekt, want haar kleine zusje heeft tot op heden nog aardig wat plek om rond te stuiteren! Over twee weken weten we meer: dan staat de volgende afspraak bij de gynaecoloog op de planning en zullen we de bevalling bespreken. Ligt ze in hoofdligging, dan wil ik héél graag natuurlijk bevallen! Natuurlijk brengt dat na een keizersnede en met mijn hartvormige baarmoeder wel wat risico’s met zich mee, maar daar hebben we het tegen die tijd uitgebreid over met de gynaecoloog. Mijn placenta is inmiddels voldoende opgeschoven, dus dat staat een vaginale bevalling in ieder geval niet meer in de weg. Het alternatief en in onze ogen meest waarschijnlijke scenario is echter weer een stuitligging en dus een geplande keizersnede. Maar als die net zo soepel mag verlopen als de vorige keer, dan teken ik ervoor!

Ik wil niet klagen, maar ….

Van bevallingsverhalen nog even terug naar dat tweede trimester, want over nieuwe kwaaltjes heb ik het nog niet gehad. Maar die waren er wel! Zeker richting het eind van het tweede trimester had ik regelmatig het gevoel dat ik al véél langer zwanger was. Ik kreeg heel veel rugpijn, sliep slecht en begon behoorlijk wat vocht vast te houden. Mijn buik was regelmatig heel hard en een enkele keer had ik zelfs al wat oefenweeën – iets waar ik bij Ella nooit last van heb gehad. Het is alweer even geleden, maar zo rond de 28 weken vroeg ik me echt af hoe ik überhaupt nog geen 30 weken ver kon zijn. Ik voelde me hartstikke hoogzwanger!

Gelukkig was het ontzettende slechte slapen na een paar dagen weer voorbij en nam de rugpijn na een paar weken enigszins af. Inmiddels werk ik op zolder, waar ik een betere stoel heb om op te zitten, en neem ik vaker pauzes om mijn lijf te ontlasten. Zelfs schrijven (lees: typen) blijkt dus behoorlijk inspannend te kunnen zijn! Het enige kwaaltje dat er niet minder om is geworden, is mijn omvang. En dan heb ik het niet alleen over mijn buik, maar vooral ook over mijn handen en voeten. Mijn ringen droeg ik voor het laatst tijdens onze zwangerschapsshoot met Lisa Ronde Fotografie (waarvan je bovenaan deze blog en hieronder twee prachtige foto’s ziet), met 30 weken en 3 dagen. Inmiddels krijg ik ze bij lange na niet meer om en passen ook mijn schoenen nog maar nauwelijks. Als ik ’s ochtends wakker word tintelen mijn handen en vervolgens waggel ik letterlijk de slaapkamer door omdat mijn voeten zo opgezet zijn dat ik ze nauwelijks kan buigen. Tijdens het stofzuigen van alleen al de benedenverdieping verlies ik het gevoel in mijn handen en zelfs mijn make-up opdoen red ik niet meer zonder tintelingen. Zo bizar!

Tijdens mijn eerste zwangerschap ben ik wekenlang bang geweest voor dit fenomeen, wat in combinatie met mijn destijds behoorlijk hoge bloeddruk geen goed teken zou zijn. Dit keer voelt het voor mij alsof mijn lijf vele malen harder moet werken, maar blijven de metingen aardig stabiel. Twee weken geleden (al ruim in het derde trimester dus) lag ik even op de verloskamers omdat mijn bloeddruk bij de gynaecoloog wel aan de hoge kant was, maar eenmaal rustig op bed bleef alles weer netjes binnen de perken. Morgen staat de laatste controle bij de verloskundige op de planning en tja, het zou me niet verbazen als mijn bloeddruk nu wel echt te hoog is. Twee jaar geleden zat ik rond deze termijn echter al aan de medicijnen, dus als mijn lijf het daarmee nog eventjes vol kan houden: kom maar op!

Broeden en business

Natuurlijk zou ik nog veel langer kunnen kletsen over alles wat er gaande is, zowel in mijn lijf als in mijn hoofd. Het meeste ben ik alweer vergeten, maar komt nu al schrijvende weer omhoog borrelen. Dat ik ook regelmatig sterretjes zie bijvoorbeeld, vooral als ik mijn oksels scheer in de douche. TMI? Misschien, maar wie weet wel herkenbaar voor andere zwangeren! Of dat ik richting het einde van het tweede trimester weer meer dan één klein blokje chocolade durfde te eten – iets wat ik eerder niet deed, uit angst voor de invloed van dat minimale beetje cafeïne. Dat ik opeens friet en chips lust, iets waar je mij jarenlang écht niet blij mee maakte!

En dat ik zoveel meer zou willen bloggen, maar er ook apetrots op ben dat ik de tijd niet heb omdat mijn bedrijf zo goed loopt terwijl ik een kind aan het uitbroeden ben 😉 Inmiddels ben ik druk bezig met het afronden van de laatste opdrachten voor mijn klanten, zodat ik vanaf 36 weken officieel met zwangerschapsverlof kan gaan. Als ondernemer lukt dat niet volledig, maar toch zeker wel voor 90%. Afhankelijk van hoe lang die kleine dame blijft zitten waar ze zit, zou het zomaar eens kunnen zijn dat er dan alsnog een aantal blogs die al weken tot maanden op de planning staan online verschijnen! Vragen en verzoekjes zijn natuurlijk altijd welkom. Ik heb er immers niet altijd de tijd en energie voor, maar bloggen is en blijft mijn hobby!