Ik ben een beetje social media moe. Nou ja, een beetje? Best behoorlijk eigenlijk.
Elke dag posten, altijd bezig zijn met content maken en iedere avond voor het slapengaan nog tientallen berichtjes beantwoorden – ik heb er geen zin meer in. Respect voor wie dit wél volhoudt, maar voor mij is het niet weggelegd.
Het ‘echte’ leven
Toen ik een paar weken nauwelijks meer deed dan zorgen, werken en (te weinig) slapen, merkte ik dat ik social media helemaal niet miste. Sterker zelfs: ik genoot ervan offline te zijn. Me bezig te houden met het ‘echte’ leven, in plaats van die fractie ervan die we met de hele wereld delen.
Natuurlijk is social media een deel van mijn werk, maar de verhoudingen lagen verkeerd. Teksten schrijven is waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Dat is dan ook hoe het allemaal begon: met mijn eigen blog. Maar ja, van het een komt het ander en de afgelopen jaren verschoof mijn aandacht (en die van vele anderen van mijn generatie) van blogs naar social media.
Al jarenlang social media moe
Gewoon, omdat het nu zo ‘hoort’. En daar gaat het mis. Want het enige dat ‘hoort’ is dat je doet waar je gelukkig van wordt. Oké, en wat nodig is. Maar social media? Dat is niet nodig. Niet voor mij in ieder geval.
Kwam ik daar pas achter toen ik een aantal weken tussen het zorgen voor twee zieke kinderen door zo hard bezig was met alle ballen hooghouden dat ik het gevoel had richting een burn-out aan te gaan? Nee, hoor. Ik heb al jarenlang een haat-liefdeverhouding met social media. Tot op zekere hoogte vind ik het leuk, maar ik krijg het niet voor elkaar om er succesvol in te zijn. Het is gewoon niet mijn ding.
Mijn ding
Wat wel mijn ding is, is bloggen. Daar had ik echter steeds minder tijd voor, mede doordat ik zo actief ‘moest’ zijn op social media. Best wel grappig, want mijn werk bestaat juist grotendeels uit het schrijven van teksten die vindbaar zijn zónder social media. Waarom zou ik het voor mezelf dan anders aanpakken?
Juist. Dat ga ik dus niet meer doen. Ik blijf schrijven, ik blijf bloggen én ik blijf actief op social media – maar de verhoudingen verschuiven. Ik post wanneer ik daar zin in heb. Op het account waarop ik wíl posten. Soms op @bijmamathuis, soms op @schrijfmeisje_com en soms op een ander account. Achter de schermen ben ik namelijk eindelijk bezig met een project waar ik minstens zoveel energie uithaal als ik erin steek. Al maanden geleden kocht ik de cursus en het domein, maar tot een paar weken geleden had ik geen moment de tijd om ermee te starten. Nu wel.
Niet omdat ik opeens veel meer tijd heb, maar omdat ik andere prioriteiten ben gaan stellen. Komt dat allemaal alleen maar door die paar weken waarin ik zo ontzettend social media moe was? Nee, hoor.
Compleet gelukkig
Op de een of andere manier voel ik me sinds de geboorte van Zoë anders. In positieve zin. Waar ik na Ella’s geboorte zo snel mogelijk probeerde alles volgens het boekje te doen, ben ik na Zoë’s geboorte juist steeds dichter bij mezelf gekomen. Ik luister veel meer naar mijn gevoel, weet beter wat ik écht wil en leer mijn grenzen aan te geven.
De uitpluizer in mij wil natuurlijk weten waar het aan ligt dat ik me zo anders voel. Ik heb nu twee dochters die me nodig hebben en die ik het goede voorbeeld wil geven, maar dat gold voor één dochter uiteraard ook al. Het verschil zit hem er denk ik in dat we compleet zijn. Na Ella’s geboorte was ik vooral bezig met moederen en had ik niet het gevoel dat er echt ruimte was voor mezelf, omdat ik wist dat we heel graag nog een tweede kindje wilden. Ik raakte zwanger, kreeg een miskraam, raakte weer zwanger en zette Zoë op de wereld. En nu? Nu kan ik voor mijn gevoel pas echt weer vooruitkijken.
Blik vooruit
Zo ben ik bijvoorbeeld ook weer begonnen met hardlopen, iets waar ik na Ella’s geboorte weinig behoefte aan had, omdat ik wist dat ik er door een volgende zwangerschap en bevalling toch weer mee zou moeten stoppen. Nu kan ik gaan opbouwen en volhouden en geniet ik daar met volle teugen van! Hardlopen geeft me zo’n enorm gevoel van vrijheid en biedt me de rust om ruimte te creëren in mijn hoofd. Ook al is het zoeken naar gaatjes in onze agenda’s om een half uurtje de deur uit te kunnen, ik blijf me er hard voor maken elke week minimaal twee keer naar buiten te gaan om mezelf ‘uit te laten’.
Op eenzelfde manier is het momenteel soms nog zoeken naar tijd om te werken, maar ook dat kan ik vanaf nu weer blijvend opbouwen. Hoe ouder de kinderen worden, hoe meer ritme er in mijn werkdagen zal komen. Het hele moederen ben ik bovendien al gewend, dus hoewel ik de zorg voor Zoë er niet zomaar gewoon ‘even’ bij doe (hallo, gebroken nachten!) en het echt wel een flink stuk drukker is geworden, heeft het krijgen van een tweede kind op mij veel minder impact dan het krijgen van een eerste kind.
Niet alleen social media moe
En zo werd dit bericht dat ik eerst alleen op social media wilde plaatsen opeens een compleet psychologisch verslag. Op mijn blog, want daar voel ik me – zoals je nu begrijpt – het meeste thuis. Sorry, not so sorry! Dit ben ik namelijk ten voeten uit. Lekker mijn gedachten de vrije loop laten en mijn gevoelens uiten via het toetsenbord. En wie weet, help ik er nog wel iemand mee. Ik ben immers vast niet de enige die wel eens social media moe is. Toch?
